El la Kvakera Esperantisto, numero 73, Somero 1972, p-oj 16-18

‘Uliso’ de Alfred, Lord Tennyson 1853

en la traduko de OSWALD JONES

———————————————–

Por kio mi, jam nenifara reĝo,

Ĉe dorma sojlo, inter nudaj rokoj

Apud edzino same aĝa sidu

Kaj donu leĝojn al sovaĝa gento,

Kiu avaras, dormas, manĝas, spitas?

Mi jam ne povas hejme resti, volas

Trinki vivon ĝis la lasta gut’: ĉiam mi

Multe ĝuis. Multe ploris, kaj sola,

Kaj kun kamaradoj – kaj surtere kaj

Sur muĝa maro, kiam la Hiadoj

La Pluvaj, regis inter nuboj flugaj.

Mi jam fariĝis nomo: mi, vaganto

Eterna, avidkora, multon vidis

Kaj konis – urbojn, morojn, regionojn,

Kortegojn – samrangulo inter ĉiuj.

Mi ĝoje vetbatalis kontraŭ fratoj,

Sur venta ebenaĵ’ de l’ fora Trojo.

De ĉio travivita mi fariĝis

Parto; sed ĉiu sperto estas ark’

Tra kiu lumas tiu nekonata

Mondo for, kies rando vualiĝas

Kun ĉiu paŝo preter atingeblo.

Ho! Tedas fari finon kaj rezigni,

Jam rusti skvame, ne pro uzo brili;

Kvazaŭ spirado estus vivo! Vivo

Eĉ plura ne sufiĉus, kaj el mia

Malmulto restas; ĉiu hor’ savita

El tiu dorm’ eterna povos ion

Novan alporti. Aĉe estus vere

Dum du-tri jaroj ŝpari kaj avari –

Kun griza pacienco, dum l’animo

Impetas sekvi scion kiel stelon

Falantan, trans la limon de atingo!

Jen mia filo Telemako,

Al li mi lasas sceptron kaj l’insulon;

Mildigi pacience kaj prudente

Ĉi brutan rason, kaj po etaj gradoj

Eduki ĝin al bono kaj utilo.

Li virte okupiĝos en la sfero

De ĉiutagaj devoj, kaj skrupule

Plenumos servojn de kompata flego

Kaj deca rito al la domaj Dioj:

Mi iros do – li faru siajn devojn,

Kaj mi la miajn!

En haven’ la ŝipo

Jam streĉas siajn velojn, kaj embuskas

La vasta sombra maro. Ho ŝipanoj,

Animoj, kiuj kun mi kunlaboris,

Suferis, strebis vigle kaj konkorde,

Kaj ĉiam ride, gaje renkontadis

Tondron kaj sunon kun libera koro

Kaj hela frunto – vi kaj mi maljunas;

Grandaĝo havas tamen dignajn penojn!

La mort’ sigelas ĉion, sed ankoraŭ

Io fareblas – ia nobla verko

Deca por homoj, kiuj kun la Dioj

Luktadis! Trans la rif’ la lumoj brilas,

La longa tago velkas, tede grimpas

La luno, kaj la mar’ multvoĉe ĝemas.

Venu amikoj! Restas tempo serĉi

Pli novan mondon. Puŝu for la ŝipon,

Siduĝu orde kaj kun ritma takto

Batu la sulkajn ondojn, ĉar ni tenas

Firme la celon, antaŭ morto voji,

Trans sunsubiron kaj la lokon, kie

La steloj dronas en la okcidento.

L’abismoj eble glutos nin, kaj eble

Ni trafos la insulojn de l’Feliĉo

Kaj jam revidos Aĥilon gloran.

Ni multon perdis, tamen multe restas,

Kaj ni mem, kvankam ne plu tiu forto,

Kiu skuadis teron kaj ĉielon,

Restadas tamen en esenco samaj:

Konkorda bando de heroaj koroj,

Lezita de la tempo kaj fatalo,

Sed forta en la volo strebi, serĉi

La celon, kaj obstini ĝis la trovo.