Mia Hundo Paki

Aŭtune,

Kiam rustigas la vojon

cedraj frondoj

kiam matigas la marĝenon

aceraj folioj

Mi promenis kun miaj hundoj

Plutono, Saŝa, kaj Paki

kiu eĉ post entombigo

Tamen gvidas nin

kien ajn ni iras

per spuroj de odoro.

li, estro de la patrolo.

Ni alfrontas ekventojn,

kiuj susuras foliojn

promenas preter reflektoj

kiuj ondetas en flakoj

nigra-blanka ŝafhundo,

ĉio pri okupo –

ne estu por li kareso

ariga laboro lia intereso

alfa hunda ŝafpelo

per direktiga makzelo

Neniu kareso en seĝo,

Tio estas lia leĝo.

Li estis kiel spegula ŝtono

Kie vidiĝas mi en ŝablono

Li ĉiam konservas sian suverenecon,

kaj neniam montras servantecon.

La amikeco kaj mistero

de plenluno

rezervita intimeco

sen troigoj.

Li nek miajn genuojn nek manon lekis

kaj lerte vortojn sinprofite elektis

sed per rigardo reĝe zorgema

per silenta vivo neniam postulema.

montris lojalecon

rezervita por koramiko.

Eĉ nun, kie la cedraj frondoj rustigas la vojon

Li gvidas nin.