Miaj Tri Nimfoj
‘Kara Kvieteco’ aspektis teda diino
Silente enuigis senvorte, senfine.
Volis sidi, mediti, filosofii profunde
‘Kara Kvieteco’ ne mia inklino.
‘Fara Moveco’ ŝajnis agrabla amiko
Ni agis, ni pagis, ni ĉion preparis
Vendis, aĉetis, tre sprite plenumis
Farendaĵojn, komisiojn per bela apliko
Dum vorticoj, metiaj, profesiaj, rapidas
Pensis mi atendi por ‘Kara Kvieteco’
Ĝis ‘Fara Moveco’ per moka kunklaĉo
Diris ke ‘Kara Kvieteco’ per nenio sufokas
La emojn produkti, lukri, aĉeti, amasiĝi
Aŭton, domon, veston, aparaton, beston.
Por konfesi la veron. Mi sentis la mergon
Kiel frukto trempita ĝis maceraĵo estiĝi
Memo infuzita, marinita, saturita, solvita
Nek agas memstare nek movas mempense.
Dependiga, toksa maniulo gapante trance
Dronanto en marĉo saviĝon serĉanta.
Perdita; apude aperis ‘Kvieteco Kara’
Kiu ŝvebis supre de maronda nubo
‘Aŭskultu’ mi aŭdis,’ al ‘Fida Flustreto’
Kaj ekparolis tutklare la diino nimfa.
“Amu vian vivon. Trovu la signifojn.
Via memo kun amo sufiĉas. Min fidu!
Per koro kiel kolombo vian spiriton animu
Tiam kviete sincere amu la virtojn.
Estu ama, modesta, lojala, findema
Justa, honesta, paca servemulo
Taktoplena, danka, kompatemulo
Estu kuraĝa amiko neniam juĝema.
Per viaj agoj virte virtuozu.
Pli bone kvieto sen akto
Ol movo sen silento
La virto mem rekompensu.”
