NOTO :
La suba teksto estis prenita el http://web.archive.org/web/20071008104853/http://www.er.uqam.ca/nobel/k33440/kr1.html , kie ĝi aperas en NHA (Nova helpalfabeto). Mi transigis ĝin al la norma Esperanta ortografio: mi anstataŭigis
ĉiun wa-on per ŭa,
ĉiun kh-on per ĥ,
ĉiun zh-on per ĵ,
ĉiun sh-on per ŝ,
ĉiun ch-on per ĉ,
ĉiun au-on per aŭ,
ĉiun j-on per ĝ,
kaj fine ĉiun y-on per j,
krom en kelkaj kazoj, kie mi vidis, ke tiuj anstataŭigoj ne taŭgas (en francaj aŭ anglaj vortoj).
ATENTU, ke mi NE relegis la tekston kaj ne kontrolis, ĉu ĉiuj faritaj anstataŭigoj ĝustas. Verŝajne malĝustas pluraj — en francaj aŭ anglaj vortoj kaj nomoj, ekzemple. Krome, ofte majuskloj estis malprave anstataŭigitaj per minuskloj. Mi pardonpetas pro tio.
La lingvaĵo de tiuj rakontoj multrilate lamas. Tiujn tradukojn oni devos funde revizii, nepre samtempe komparante ilin kun la originaloj.
Same gravus kompari tiun retan tekston kun la papera originalo. Mi havas paperan kopion de la originalo, multobligita de frato Durette mem. Se oni decidos uzi iujn el tiuj tekstoj por la Kanada antologio, mi volonte ciferigos la koncernajn rakontojn.
Francisko Lorrain, 15an de novembro 2014
francisko.lorrain@mac.com
FORVENDI LA VAROjN
de Gregory Clark
Dum la garaĝistoj de la vojflanka servejo tute dispecigis mian karburilmontaĵon penante trovi la ĝenaĵon kiu kaŭzis ĝiajn frenezajn ekskuojn, mi iris eksteren, konversi kun la lokuloj. Rigardi mekanistojn dispartigi motoron nervozigas min.
Estis du viroj sidantaj sur la malalta rando de la garaĝfenestro. unu estis juna viro, kiu vartis ŝnurligitan kartonaĵon. La alia estis maljuneta kun kaduka valizo apud siaj piedoj.
Plej parte la trafiko iris supren. Sed kiam ajn iu malsupreniranto turniĝis al la benzinpumpilo, ambaŭ viroj stariĝis kaj eldemandis pri veturo. Ili estis irontaj suden.
“Se vi estas sentimedaj ĉi tie”, mi diris, kiam ili residis post la tria aŭ la kvara maltrafo, “Vi povos veturi kun mi, kiam mia aŭto estos preta.”
Ili varme dankis min, kaj mi sidis kun ili sur la fenestrobreto.
“Kiom da distanco vi estas ironta?” mi demandis.
“Nu, mi ĵus iros tri mejlojn,” diris la junulo kun la kartonaĵo. “Mi havas farmbienon tie. Mia ĉaro estas difektita en mia remizo.”
“Kaj vi? Mi demandis la mezaĝulon.
“Nu, ne precizan distancon,” li diris. “Mi serĉas kian ajn laboron. Do, mi haltiĝos ĉe unu el la urboj ad la vojo kaj esploros.”
La junulo ridis.
“Vi havas du problempasaĝerojn,” li diris.
“ĉu vu ankaŭ serĉas laboron?” mi demandis.
“Ne,” li diris. “Sed vidu tiun kartonaĵon! ĝi estas plena de ovoj. Vi ne bezonas freŝajn ovojn, ĉu ?”
“jes ja, mi povus aĉeti du aŭ tri dekduojn,” mi diris. “Kio estas la problemo?”
“Mi iris tra tri nordaj urboj ĉi tiun matenon,” diris la junulo, “provante vendi tiujn ovojn. Sed ĉiu sufiĉajn havis, aŭ ilia vendisto provizas ilin. Mi ne forvendis eĉ unu dekduon hodiaŭ.”
Kaj li iomete piedfrapis la kartonaĵon.
“ĉu via farmbienno estas ĉe tiu ĉi vojo?” Mi pridemandis. ĉar vere, la trafiko estis tute vivaca, kvankam tio ĉi estis dua vojo.
“jes, tamen…”
“ĉu vi elmetis afison “freŝaj ovoj”? mi informiĝis. “Intersemajne vi devus fari…”
“Mi havas pli bone ol afiŝo elmetita,” diris la junulo. “Mi havas belan gruzan enirejon kaj budeton. Tie mia fratino staras por servi la publikon. Sed vi vidos mian problemon, kiam vi kunprenos min.”
“Mia domo,” li diris, “staras ĉe la montpiedo apud S kurbo. Mi loĝas dekstraflanke. La trafiko venante malsupren ne vidas mian budon antaŭ ol ili preskaŭ preterpasas. Kaj suprenirantuloj ne volas malakceli kaj transiri la vojon pro tiu farenda suprenkurbo antaŭe.”
“ĉu vi povas movigi la budon for de la montpiedo?” mi kontrolis.
“Ne, tie estas kruta rando,” diris la junulo.
La mezaĝulo levis sian manon.
“ŝajnas al mi,” li diris, “estos laboro por mi.”
Li siavice oni atente rigardis.
“Atendu, mi vidu la ĉirkaŭaĵon”, li ridetis. “Tamen mi estas sufiĉe aĝa nun por devi vivteni min per mia cerbo. Mi supozas, eble mi povos helpi tiun ĉi junulon.”
Mi ankoraŭ serĉis kion li cerbumis, kiam la garaĝuloj sciigis min ke mia aŭto estios remuntita kaj preta.
Mi enmetis miajn novajn amikojn kun iliaj pakaĵoj.
Tri mejlojn antaŭen laŭ la vojo ni alvenis al la S turno kaj la monteto.
“Malrapide”, vokis la pli aĝa viro dela malantaŭa seĝo.
Malrapide mi alproksimiĝis al la montetrando. Dekstraflanke kampo fi niĝis en arbustaro kun arbetoj ĉe la barilangulo.
“Bonege!” ekkriis la mezaĝa viro.
Malrapide mi glitumis la S turnon. Kiam ni turnis laŭ la fundoturno, ekaperis dekstre neta gruzeiro, tiel larĝa kiel oni vidas da ili ĉe la ordinaraj garaĝoj, kaj ĉe la fino, eta budo kun ventotablo, kie knabino prezidis.
Elstare sur la bundo, kaj same sur alia blanka afiŝo ĉe la plej malproksima fino, vidiĝis la vortoj : “Freŝj ovoj”.
¨us kiam mi turnis al la gruzo, aŭto bolidante malsupren de malantaŭ avertis min per ekblovego de sia korno.
“Vi vidas?” diris la junulo. “Tiel ili preterpasas.”
La alia viro elveturiĝis, valizo kaj ĉio.
“jen”, li diris, “pruntu al mi vian kaskedon.”
La junulo portis durpintan kaskedon de neklarifikebla koloro.
“Vi atendu tie ĉi,” diris la mezaĝulo, “kaj vidu tion, kio okazos.”
Li metis sian valizon en la budon, kaj tiam rapide remarŝis supren sur la monteton, kaj malaperis je la S turno.
“Nu!” diris mi.
Mi parkis mian aŭton malantaŭ la budo, kaj la junulo donis la pakaĵon tra la vendotablon al la knabino.
Kvar aŭ kvin aŭtoj kaj unu aŭ du ŝaĝaŭtoj rapidis malsupren kaj preterpasis urĝe.
Tiam aŭto venis malrapide kaj ne urĝe. ĝi bremsis vidante nin, kaj turnis sur la gruzon.
“Bonan tagon!” diris la juna farmisto alirante.
“Hum,” aŭdiĝis la motoristo, “ĉu vi povas diri de estas rapideckaptilo tie sur la monteto?”
“Rapideckaptilo?” demandis la junulo.
“Nu, mi ĵus alvenis la monteton, diris la aŭtisto, “kiam mi vidis viron starante en arbeteĵo, tie, kun halthorloĝo en la mano.”
Alia aŭtomobilo alvenis, iom malrapide, malsupren. ĝi preteriris.
Sed la sekvanta aŭto parkis malantaŭ la unua.
“Ne, mi ne scias pri tio,” diris la juna farmisto.
“Mi ĵus kapris lin okulangule,” diris la unua mortoristo. “Li havis poŝorloĝon enmane kaj notlibreton, mi opinias.”
La novveninte elveturiĝis, kaj venis al ni.
“ĉu vi povas diri al mi,” li demandis, “se estas policano ĉe la fino de la monteto, tie transe?”
———————————————
— Mi vendis ses dekduojn al la unua kaj kvar al la dua.
Ili ja haltis tie ĉi, do ili profitu la okazon por aĉeti iom.
Precipe kiam estis inoj. ĉi tiuj kutime elveturiĝis por ĝui la elmontron de ovoj, boteloj, hejmfarita acersukero, kaj ladskatoloj plenaj da mielo, super kiuj la timema knabino prezidis malnataŭ la vendotablo.
Mi restis unu horon kaj duonon, ĝis la alveno de la pli aĝa viro por lunĉi.
Ili vendis dudek dekduojn da ovoj, ses potojn da siropo kaj kvar dufuntsktolojn da mielo (lastjara).
“Ni havas ne okupatan ĉambron,” diris la junulo al la mezaĝa viro.
“Tio estas tute laŭ mia gusto,” diris la mezaĝulo. “Mi sidas sur ŝtonego tie en la arbetaĵo. Kaj ĉio, kion mi faras, estas strariĝi kiam aŭto alvenas, kaj rigardi mian manon, kvazaŭ mi havus horloĝon en ĝi.”
La trafiko ree senatente preterflugis.
Ili venigis min laŭ la vojeto al la farmdomo por lundi.
“Efektive,” mi diris, “tio estas kvazaŭ trompo, ĉu ne?”
“Mi opinias, ke tio nomiĝas, laŭ la nuntempa diro : “Forvendo la varojn,” diris la mezaĝulo, manĝante.
———————————————