Rulŝtuparo
Viro paŝas supren per erar’
Sur suben ira rulŝtupar’
Kap’ kaj nuk’ kurbe pendas,
Ĝibulo li ja ŝajnas
Li tutcerte ja ostaĝ’
De osteoporoza aĝ’
Okuloj fikse rigardantaj
Al portantaj palmoj siaj,
Fingroj fringrumante je impet’
Ĉe etekrana komputilet’.
Apudiĝas korpoj niaj
Li paŝas tutsenmove.
Mi staras rulŝtupmove.
Sed supoz’ eraro mia
Li nek emerito nek hermit’
Ne febla korp’ de kripligit’
Kaŝiĝis junulo en kaduka form’
Bebmolan haŭton ne tuŝis ŝtorm’
Senkonscia li pri ĉirkaŭaĵ’
Ĉar perilo sola la mesaĝ’
Ĉu paŝrada gerbila saĝ’ ?
